Објавени се строго доверливи досиеја од британската разузнавачка служба МИ5, во кои се детализирани признанијата од прва рака на тројца од најозлогласените двојни агенти во Обединетото Кралство, вклучувајќи ги Ким Филби и Ентони Блант, кои шпионирале за Советскиот Сојуз.
Филби и Блант беа, заедно со Гај Бурџис, Доналд Меклин и Џон Кернкрос, дел од петорката на Кембриџ – група поранешни студенти на Универзитетот „Кембриџ“, кои пренесуваа информации на Советскиот Сојуз од 30-тите до барем 50-тите години.
Декласифицираните документи на британската тајна домашна разузнавачка агенција, објавени од Националниот архив, даваат детален преглед на групата чии тајни активности ја фасцинираа јавноста и инспирираа безброј шпионски филмови и романи.
Меѓу документите е и нецелосното признание на шест страници од 1963 година на Ким Филби, кој се смета за водач на петорката од Кембриџ и кој стана високорангирана личност во британската странска шпионска агенција МИ6, во која тој, конечно, ја призна својата измама по долгогодишно сомневање.
Тој раскажува како во 1934 година се сретнал со еден човек наречен Ото на поттик на сопругата Лизи, која била членка на Комунистичката партија.
„Накратко, тој ми предложи да работам за организација што подоцна можев да ја идентификувам како OGPU (советска тајна служба). Со големо внимание го објаснив мојот став и тој ме испрашуваше долго. Тој остана на својата понуда, а јас прифатив“, напиша Филби.
Тој исто така опишува како помогнал да се регрутираат Бурџис и Меклин, а подоцна ги известил дека Меклин ќе биде разоткриен во 1951 година, што кулминирало со нивното бегство во Советскиот Сојуз. Самиот Филби побегна во СССР набргу по признанието, а во 2010 година беше почестен со спомен-плоча во седиштето на Службата за надворешно разузнавање во Москва.
Во досиејата поврзани со Блант има транскрипт од интервју од 1964 година, спроведено од службеникот на МИ5, Артур Мартин, во кое тој конечно признава во замена за имунитет од гонење. Во тоа време тој беше уметнички советник на покојната кралица Елизабета II, улога што ја задржа до 1972 година. Неговата вмешаност во петорката од Кембриџ беше јавно откриена дури во 1979 година.
Белешка од март 1973 година вели дека приватниот секретар на кралицата разговарал со неа за Блант. „Таа сето тоа го сфати многу смирено и без изненадување“, беше кажано.
Кернкрос, последниот од шпионскиот синџир, кој беше јавно идентификуван во 90-тите, во интервју во 1964 година во САД призна дека и тој бил регрутиран од советското разузнавање. „Кернкрос призна дека шпионирал од 1936 до 1951 година“, се наведува во телеграмата испратена од Вашингтон.
Некои од документите ќе бидат дел од специјалната изложба во Националниот архив наречена „МИ5: Официјални тајни“, на која ќе бидат прикажани датотеки, фотографии, документи и опрема што ја користеле шпионите во текот на 115-годишната историја на агенцијата. „Иако голем дел од нашата работа мора да остане тајна, оваа изложба ја одразува нашата постојана посветеност да бидеме што е можно поотворени“, рече актуелниот шеф на МИ5, Кен МекКалум.
Други документи објавени денес во врска со работата на МИ5 од 1909 година до 70-тите го откриваат интересот на МИ5 за актерот Дирк Богард за кој се веруваше дека бил контактиран од советските разузнавачи, но по интервјуто, сомнежите беа отфрлени.
Имаше и брошура, користена од 1939 до 1951 година, која даваше совети како да се биде добар набљудувач. „Не се препорачува маскирање на лицето. Ова може да се смета за суштинско во шпионските филмови, но во пракса е за жалење. Лажни мустаќи или брада лесно се откриваат, особено под силно светло во ресторан, паб или во метро“, се објаснува.
