Инспиративната приказна „Чудо“ од четврток во Cineplexx

„Како човечки битија, во себе го поседуваме не само капацитетот да бидеме добри, туку и самиот избор на добрина“ - Р. Џ. Паласио, „Чудо“.

Мал број книги можат да ги натераат луѓето да променат нешто, но не е таков и случајот со новелата „Чудо“ на Р.Џ. Паласио. Издадена во 2013 г. авторот со оваа книга свесно превзема ризици. Беа ли читателите подготвени да го следат детето кое поради својата генетска состојба, роден со „кранио-фацијална разлика“, успеваше да им застане на патот на минувачите? Излезе дека читателите беа навистина интригирани од Оги Пулман.

Филмот е базиран на бестселер на „Њујорк Тајмс“ и ја раскажува неверојатната и инспиративна приказна за Оги Пулман. Тој има голем деформитет на лицето, иако неговото мало тело и мозок се сосема нормални. Токму тоа е и причината првите десет години од животот да ги помине во домашно школување. Кога тој тргнува во петто одделение, Оги мора да заборави на досегашниот живот и да се обиде да се вклопи во обично училиште со нормални деца, да се обиде да се подготви за животот кој го чека. Да им докаже на сите дека тој е ист како нив, без разлика на неговото страшно лице. Но како може да го изведе тоа, особено кога луѓето знаат да бидат толку злобни?

Начинот на кој Паласио минува низ животот на Оги, помалку хумористично но истовремено доволно брутално, е нешто што не засега сите нас: во денешниот свет толку сме засегнати од површни работи, што воопшто не забележуваме какви се всушност луѓето.

„За мене Чудо отсекогаш беше медитација на добрина, приказна која гравитира околу нешто сосема едноставно, а тоа е како да сфатиш како можеш да бидеш добар кон останатите“, вели Паласио.

Споделена од рака на рака, семејство на семејство, книгата се продаде во повеќе од пет милиони копии, но нејзиното влијание беше уште подлабоко, создаваше граѓански движења и инспирираше голем број на читатели да ја споделат својата приказна. Книгата брзо го привлече вниманието на Холивуд.

Филмските продуценти Тод Либерман и Дејвид Хоберман го прочитале сценариото во истата вечер и не чекале ниту ден за почнат со проектот.

„Се слушнавме по телефон и двајцата бевме со солзи во очите, не се срамам да признаам“, се сеќава Либерман.

„Двајцата бевме заљубени во прекрасната приказна за сочувство и пријателство“. Хоберман додава: „Приказната збореше за многу работи во кои ние веруваме. Ни се допадна како е раскажана преку неколку гледишта и како опфаќа едно цело американско соседство, а со тоа секој може да се иденфитикува во приказната. Најмногу од се, ни се допадна што допре до идејата дека сите ние сме се чувствувале како аутсајдери во даден период – и покажува што може да се случи кога ќе допреш до другите“.