Новата серија на Netflix насловена „White Lines“ е дело на Алекс Пина, шпанскиот креатор на мегапопуларната „Money Heist“. Премиерата беше на 15 мај и серијата веќе е најгледана на стриминг платформата во неколку земји, вклучувајќи ја Велика Британија.
Ако ја сакавте „Money Heist“ (La casa de papel), ќе ја обожавате „White Lines“. Најдено мртво тело, мистерија, интриги, забави, криминални групи, многу дрога и неодговорени прашања.
Ова е нашата КАЈГАНА препорака зошто треба да ја гледате оваа возбудлива трилер серија.
Заплетот е повеќе од примамлив. Среде шпанската пустина најдено е тело по пороен дожд. Зои Вокер (ја игра Лора Хадок) е на местото каде е најдено телото, заедно со шпанската полиција. Само што долетала од Манчестер со нејзиниот сопруг за да го идентификува телото на брат ѝ Аксел (Том Рајс Харис). Аксел исчезнал пред 20 години на Ибица каде живеел и работел како диџеј. Таму се преселил со неговите пријатели од Манчестер кои уште живеат на островот.
Серијата изобилува со богатство од теми и отвора нови светови. Откако дознава дека брат ѝ бил убиен, Зои решава сама да го истражува неговото убиство. Се сели на Ибица за да го најде најдобриот другар на Аксел, Маркус (Даниел Мејс). Меѓутоа, за кратко време открива дека полицијата не планира да отвори истрага, но таа не е единствената која го бара убиецот на брат ѝ. Телото на Аксел е најдено на имот што му припаѓа на семејството Калафат, место каде што порано се снимале италијанските шпегети вестерн филмови, а сега е претворено во тематски парк. Стравувајќи дека син му или сопругата имаат некаква врска со убиството на Аксел, Андре Калафат (Педро Касабланк) го ангажира неговиот најблизок соработник Боксер (Нуњо Лопес) да го бара убиецот.
„White Lines“ почнува со реплика на Зои дека повеќе проживеала во изминатите 24 часа отколку во 24 години. Се исповеда некому за сѐ што се случува и потоа дознаваме дека разговара преку FaceTime со нејзиниот терапевт. Трауматизирана од исчезнувањето на брат ѝ кога имала само 17 години, на Зои ѝ требала психијатриска помош. Ова е всушност приказна за Зои.
Приказната се раскажува преку низа флешбек сеќавања преку кои Зои се присетува на брат ѝ. Режисерски, серијата користи репетитивен ритам како на рејв забави, што се повторува додека не премине во нешто друго. Секвенците речиси никогаш не се прикажани до крај, што ѝ дава посебна динамика на серијата. Барајќи ја вистината за брат ѝ, Зои всушност се пронаоѓа себе си.
