Иако се лансирани во 1977 година, сондите од програмата Voyager по сите овие години се се уште активни. Причината е што Voyager 1 и 2, исто како и другите летала пред нив, користат погон на нуклеарна фисија.
Тие ги користат радиоизотопските термоелектрични генератори кои претставуваат некои од наједноставните верзии на нуклеарен погон.
Станува збор за радиоактивен материјал опкружен со слој термопар, кој ја користи температурната разлика меѓу радиоактивниот материјал и студената вселена за да произведе електрична енергија.
Погоните кај двете сонди содржат плутониум 238, изотоп на тој елемент, кој при распаѓањето произведува само алфа честички, што самиот уред ги апсорбира и не влијае на електрониката на леталото. Кога плутониумот се распаѓа, количеството на енергија што го произведува постепено се намалува, а материјалот полека се лади. Со тоа се намалува ефикасноста на термоелектричнот генератор.
Плутониум 238 има полуживот од 87,7 години, што значи дека енергијата која го движи Voyager се намалува за околу 0,787 проценти годишно.
На крајот на 2000 година, по 23 години во вселената генераторот на Voyager произведувал околу 67 проценти струја во однос на производството кога бил лансиран, пишува Forbes.
Voyager е направен така за неговите инструменти да работат барем 12 години, што е времето кое е потребно за да помине покрај сите четири големи планети од Сончевиот систем.
Од средината на 90-тите години, инструментите на леталото постепено се гаселе, бидејќи немало доволно енергија за да функционираат.
На крајот се изгасија и навигациониот компјутер и радио комуникацискиот систем, а потоа ќе се изгаси и самата сонда. Тоа би требало да се случи во периодот меѓу 2025 година и 2030 година, кога генераторот ќе произведува помалку од половина од енергијата што ја произведувал на почетокот.