Децата кои пораснале во средини каде често имало викање, носат со себе емотивни лузни кои подоцна може да се рефлектираат во форма на несигурност, анксиозност и избегнување конфликти.
Викањето му испраќа порака на детето дека не е доволно добро или дека прави сѐ погрешно. Во зрелоста, тоа може да доведе до голема несигурност, чувство на инфериорност и страв од отфрлање.
Секоја грешка станува доказ за личен неуспех, што доведува до прекумерна самокритика. Децата кои биле изложени на викање често развиваат чувство на постојана закана.
Во зрелоста, ова се манифестира како постојана вознемиреност предизвикана од конфликти, критики и обични животни ситуации. Стравот од неуспех формиран во детството може да доведе до перфекционизам каде што возрасните се стремат кон недостижни стандарди за да избегнат критики.
Честото викање од страна на родителите може да ја наруши и способноста за формирање здрави односи. Некои возрасни избегнуваат конфликти и се повлекуваат, додека други реагираат агресивно, што ги отежнува односите со партнерите, пријателите и колегите.
Децата кои биле изложени на викање често имаат потешкотии со регулацијата на емоциите, што во зрелоста може да се манифестира преку интензивни испади како лутина, плачење или емоционална вкочанетост. Стравот од изразување чувства често резултира со внатрешна несигурност и чувство на изолација.
