Одредувањето на почетокот на староста е субјективно прашање под влијание на генерациските промени и индивидуалните перспективи.
Истражувањето на Маркус Ветштајн и неговиот тим од Универзитетот „Хумболт“ во Берлин, кое ги испитувало податоците за повеќе од 14.000 возрасни Германци родени помеѓу 1911-1974 година, открива дека перцепцијата за возраста еволуирала со текот на времето.
Конкретно, подоцна родените деца имаат тенденција да ја гледаат староста како „малку подоцна во животот“ во споредба со порано родените деца. Сепак, овој тренд можеби нема да се одржи поради неодамнешното забавување на растот на очекуваниот животен век, влошено од фактори како што е пандемијата COVID-19.
Ветштајн ги нагласува потенцијалните предизвици со кои младите генерации може да се соочат при грациозното стареење, со оглед на сè понегативните стереотипи околу стареењето, особено во Северна Америка.
Дигиталната револуција одигра клучна улога во преобликувањето на ставовите кон стареењето. Додека постарите генерации се прилагодија на технологијата, помладите, како што се милениумците и генерацијата Z, се длабоко вградени во дигиталната средина уште од раното детство, потенцијално менувајќи ја нивната перцепција за социјалните врски и стареењето.
Истражувањата покажуваат дека социјалната депривација за време на развојните фази може да влијае на функцијата на мозокот и емоционалната благосостојба, забрзувајќи го процесот на стареење.
Одржувањето силни семејни врски и меѓугенерациските интеракции е клучно за поттикнување на позитивната перцепција за стареењето. Меѓутоа, модерниот начин на живот кој се карактеризира со технолошка погодност често доведува до физичка одвоеност во семејствата, ограничувајќи ги можностите за младите да учат од постарите генерации.
Исто така, доживувањето болест кај постарите роднини без да бидат изложени на позитивните аспекти на стареењето може да ги овековечи негативните стереотипи. Од друга страна, охрабрувањето на значајни интеракции со постарите луѓе може да го предизвика стареењето и позитивно да ја редефинира перцепцијата за стареење.
Покрај тоа, падот на интеракциите лице-в-лице, заедно со акцентот на општеството на младите, може да придонесе за нарушено разбирање на стареењето.
Индивидуалните искуства дополнително ја комплицираат дефиницијата за возраста. Факторите како што се здравјето, промените во животниот стил и социјалните норми влијаат кога поединците се гледаат себеси или другите како стари.
Препознавањето на неизбежноста на стареењето и давањето приоритет на грижата за себе уште од рана возраст може да поттикне здраво стареење и разбирање на различните фази од животот. На крајот на краиштата, редефинирањето на општествените ставови кон стареењето бара препознавање на различноста на искуствата со стареењето и промовирање на меѓугенерациското разбирање и емпатија.
