Следниот пат кога ќе го чуете зборот „банкрот“, помислете на скршена дрвена маса на плоштадот во средновековна Венеција.
Ова не е метафора. Во Венеција, за време на средниот век, кога банкарот повеќе не можел да ги плаќа своите долгови, властите продолжувале со казна што била и практична и симболична: неговата работна маса била јавно скршена на два дела.
Замислете ја сцената: во преполните области на Риалто или плоштадот „Сан Марко“, каде што менувачите на пари и банкарите ја извршувале својата работа, работната маса на несолвентниот* банкар била буквално кршена пред сите. Јасна порака до сите: овој човек е банкротиран, немојте да работите со него.
Од оваа театарска практика доаѓа изразот „банкрот“, од латинскиот „banca rupta“ (скршена клупа, и денес на италијански banco значи клупа). Термин што го користиме и денес, векови подоцна, без да размислуваме за неговото многу конкретно и драматично потекло.
Традицијата исчезнала, но зборот останал, за да нè потсети дека нашите секојдневни изрази честопати кријат фасцинантни приказни што сме ги заборавиле.
*Што не може да одговори на паричните побарувања.
