На 18 октомври 1955 година, првиот од 923.487 автомобили Zastava 750 излезе од фабричката линија на фабриката Zastava во Крагуевац.
Автомобилот, кој се појави во времето на силниот индустриски развој на Југославија, беше направен под лиценца на Fiat, по што го доби прекарот - „фиќо“.
Го обожаваа бидејќи беше економично, па просечниот граѓанин можеше да си го дозволи. Покрај граѓаните, „фиќо“ го користеа и државните служби - полиција, пошти, здравствени центри и други.
Сѐ започна откако земјата излезе од Втората светска војна. Новоформираната Федеративна Народна Република Југославија ја забрза својата индустријализација, но стандардот и куповната моќ на нејзините граѓани останаа многу ниски.
Без оглед на тоа, државниот врв размислуваше за производство на патнички автомобили. Меѓутоа, за да може фабриката да работи одржливо, беше проценето дека мора да произведува и продава најмалку 10.000 автомобили годишно. Бидејќи тоа изгледаше невозможно, оправданоста на проектот беше доведена во прашање.
Во тоа време, военото раководство, за свои потреби, побара од компанијата VTZ во Крагуевац да купи лиценца за производство на возила Jeep Willys Overland, и ова беа првите возила склопувани во Zastava, уште во 1953 година.
Подоцна, по жалбата на раководството на Zastava, и покрај тензиите што Југославија ги имаше со Италија, а кои се рефлектираа во кризата во Трст, државата одлучи дека, „ако веќе Трст не е наш, можеби фиќо би можело да биде“. Почнаа преговорите со Fiat, а ги водеше инженерот Бранко Николиќ.
По четиримесечни макотрпни преговори, беше постигнат конечен договор во тајност и во 1954 година почна монтажата на првото воено теренско возило Fiat AP-55, познато и како „кампањола“, а потоа и патничките возила Fiat 1400 BJ и Fiat 1100 B.
На 18 октомври 1955 година, секојдневниот живот во Југославија беше променет бидејќи автомобилот беше направен Zastava 750 во Крагуевац. Првиот примерок имаше само 23 коњски сили, а последниот, произведен во 1985 година, испорачуваше 27 КС и уште се чува во музејот „Застава “.
Продажбата не се намали дури и кога се појавија многу подобри автомобили, а „фиќо“ доживеа светска популарност. Вкупно, речиси пет милиони примероци од овој автомобил беа произведени во светот, повеќето од нив во фабриката во Торино, 2.695.197, во Zastava 923.487, во Шпанија 814.926, во Аргентина 304.016, во Германија 172.000 и во Чиле околу 12.000 автомобили.
„Фиќо“ беше симбол на време кога скоро секој можеше да купи нешто што во тоа време претставува исклучителен капитал, но и симбол на просперитетот на земјата која се грижи за обичниот работник, давајќи му можност за себе и за своето семејство да си дозволи економичен автомобил по прифатлива цена.
