Сè умира на крајот, дури и најсветлите ѕвезди. Всушност, најсјајните ѕвезди и најкратко живеат. За само неколку милиони години, тие го трошат целиот водород и потоа експлодираат како брилијантни супернови.
Нивните нуклеарни остатоци колабираат во неутронска ѕвезда или црна дупка. Овие мали објекти се расфрлани низ нашата галаксија како вселенски гробишта. Но, на научниците им е тешко да ги пронајдат овие „ѕвездени духови“, тие се речиси невидливи како оние во хорор филмовите.
Неутронските ѕвезди имаат пречник од само петнаесет километри и тешко се забележуваат доколку нивните магнетни полови не се свртени кон нас, така што ги гледаме како пулсари, пишува Universe Today.
Пулсарите се неутронски ѕвезди кои се вртат многу брзо околу својата оска и емитуваат радиоемисии од нивните полови, така што нивниот сигнал се чини дека пулсира (начинот на кој сигналот допира до нас може да се спореди со светлината на светилникот).
Ѕвездените црни дупки се уште помали и не испуштаат никаква светлина. Некои се детектирани како микроквазари кога ја консумираат масата на придружна ѕвезда, но повеќето може да се забележат само ако случајно поминат меѓу нас и некоја подалечна ѕвезда, за да можеме да ги видиме користејќи го ефектот на гравитациски микролеќи.
Научниците ја следат ѕвездената светлина за да видат дали некој предмет што минува пред нив предизвикува очигледна промена во осветленоста. Ако црна дупка помине пред ѕвезда, таа го искривува временско-просторниот континуум со својата гравитација, при што сјајот на ѕвездата се „засилува“. Кога црната дупка продолжува по својот пат, сјајот на ѕвездата се враќа на првобитното ниво.
Поради оваа причина, до сега немавме попрецизен увид во тоа колку неутронски ѕвезди и ѕвездени црни дупки има во нашата галаксија. Затоа, во една неодамнешна студија, астрономите ја анализираа дистрибуцијата на ѕвездите во Млечниот Пат, ги симулираа нивните интеракции и се обидоа да утврдат како тие можат да ги привлечат или оттргнат овие тешко видливи ѕвездени остатоци.
Притоа открија нешто што ги изненади, моделот покажа дека околу една третина од овие стари мртви ѕвезди се толку многу забрзани со блиска средба со помлади ѕвезди што на крајот го избегнуваат влијанието на гравитационата привлечност на Млечниот Пат, т.е. тие се исфрлени од нашата галаксија. Со други зборови, духовите ги напуштаат гробиштата.
Тоа значи дека со текот на времето Млечниот Пат „исчезнува“, губи маса, што е неочекувано. Знаеме дека малите јата ѕвезди како што се глобуларните јата можат да „испарат“, но Млечниот Пат е многу помасивен, па експертите сметаа дека на долг рок загубата на маса ќе биде минимална.
Моделот покажа уште една интересна карактеристика. Ѕвездените остатоци беа прилично рамномерно распоредени низ нашата галаксија - повеќето ѕвезди би требало да имаат еден таков „ѕвезден дух“ на растојание од сто светлосни години.
Што се однесува до нашето Сонце, моделот покажува дека најблиската преостаната ѕвезда е оддалечена околу 65 светлосни години. Значи, би можеле да имаме „ѕвезден дух“ во нашиот двор без воопшто да го знаеме.
Истражувањето The Galactic underworld: the spatial distribution of compact remnants беше објавено во списанието Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
