Од филмовите очекуваме да ни раскажат приказни, животи и светови за кои не знаеме, далеку од нас и длабоко во нас. Документарните филмови очекуваме да ни ги отворат очите и да ни постават прашања.
„Медена земја“ (Honeyland) успева да го направи сево ова, и тоа е само почетокот. Документарецот на Љубомир Стефанов и Тамара Котевска постигна интернационален успех - три награди на фестивалот Sundance: за најдобар документарец, специјална награда за општествени промени и награди за снимателите Фејми Даут и Самир Љума - и неминовно е да се чувствуваме горди на нивното достигнување како културни уметници од нашата земја. Откако ќе го погледнете документарецот, се чувствувате горди што во ова време на брза живеачка во чие итање ги расејуваме вистинските вредности, оваа ѕвездена екипа успеа да го скроти времето и да ја долови есенцијалната човечност.
Мајсторски раскажаната приказна за пчеларката Атиџе Муратова низ поетски слики во кои суровиот планински предел ги менува боите и текстурите, но не и релјефот на нејзината монументална човечност - дури и кога е соочена со ситуации што се закануваат да го потресат нејзиниот еквилибриум - истовремено го успокојува немирот во вас, но и разгорува горливи прашања за вистински вредните работи во животот.
Преку една моќна порака за еколошкиот геноцид што човекот го создава намерно со неговата алчност и ненамерно соочен со гола егзистенција, „Медена земја“ истовремено ги отвора најдлабоките хумани и хуманистички прашања, без да наметнува вина, осуда или надменост. Во најмала рака, овој филм ќе ве освести, но исто така ќе ве потсети дека тоа не е доволно.
Интимноста со која Стефанов и Котевска успеваат да ја пренесат реалноста во која живеат главните протагонисти во филмот неминовно ве чепнува во вашите најдлабоки стравови – што ми е навистина вредно во животот, каде брзам(е), што бркам(е), кога ќе биде доволно?
Покрај интроспекциите низ кои ќе поминете како гледач и како човек, „Медена земја“ исто така ќе ве поттикне да ја погледнете пошироката слика и да се потсетите дека ниту еден човек не е остров сам за себе и дека сите функционираме во волшебниот циклус на животот, како пчели во кошница зависиме едни од други, си требаме едни на други, му требаме на светот и тој ни треба нам.
Не можам, а да не ја водам наративата лично и интимно, бидејќи токму тоа ви го прави „Медена земја“ – истовремено ве завиткува во топлата мајчинска утроба и ви го дава тоа понекогаш толку потребно поттурнување од гнездото за да полетате. Можеби најмајсторското нешто кое успеа да го направи екипата на овој документарец е тоа што приказната ве наведува на преиспитување лишено од какво било негативно чувство. Сепак, никогаш веќе нема да можете да го гледате светот околу себе на ист начин и во секоја ваша постапка ќе се прашувате: „До кога ќе ја сечеме гранката на која седиме?“
