Дали некогаш сте се запрашале зошто R2-D2 никогаш не слуша кога Лук му вели да остане со леталото? На повеќето луѓе тоа им е смешно, но постои вистинска емоционална причина зад тоа.
Последниот пат кога на R2 му беше кажано да остане со леталото беше на Мустафар. Анакин, џедајот што најмногу го сакаше, оној што беше со него низ сè, му рече да почека. Па R2 остана. Послуша. Го гледаше Анакин како исчезнува во таа зграда, и тоа стана последен пат кога го виде како личноста што некогаш беше.
Тој момент не беше пресвртница само за Анакин. Беше пресвртница и за R2. Никогаш повеќе не го виде Анакин по тој ден. Не вистинскиот Анакин. Не оној што се однесуваше кон него како нешто повеќе од дроид. Тоа збогување, иако тивко, беше конечно. R2 никогаш не доби крај. Само загуба.
Па кога Лук му кажува на R2 да остане, R2 одбива. Бидејќи во неговото сеќавање, останувањето на место значи никогаш повеќе да не видиш некого. Тоа значи да изгубиш некого за кого се грижиш и да бидеш немоќен да го спречиш тоа.
R2 не се покорува од тврдоглавост. Тој го прави тоа од страв. Од љубов. Од болка. Не сака повторно да ја направи истата грешка.
Никогаш не се зборува за тоа во филмовите, но откако ќе го видите од овој агол, сè се менува. R2 се сеќава. R2 чувствува. И тој тивок мал дроид носи повеќе болка во срцето отколку што некој некогаш можел да замисли.
