Кога научниците се прашале зошто ајкулите не изумреле, тестовите открија дека тајната лежи во нивните уникатни тела.
Ајкулите не се вид кој од неодамна плива во океаните и морињата на нашата планета бидејќи, според научниците, тие постојат најмалку 450 милиони години. Кога ќе се земе предвид дека тие преживеале дури четири од големите пет истребувања, вклучително и она во кое исчезнале копнените диносауруси на крајот на геолошкиот период креда, се поставува прашањето, која е тајната на нивниот успех?
Постојат неколку објаснувања за тоа како ајкулите би можеле да го прилагодат своето тело колку што е потребно за да реагираат на надворешните услови. Ова им дава предност во однос на другите организми и им овозможува брзо да се прилагодат на еколошката ниша која се менува под влијание на климатските промени.
Ајкулите се сметаат за блиски роднини на раите, чиј скелет е главно направен од 'рскавица, а не од коска. Некои од истражувањата потврдија дека раите имаат способност да се прилагодат на промените кои настанале како резултат на зголемувањето на температурата.
Испитувајќи ја популацијата на раи кои живеат во близина на бреговите на Сент Лоренс во Канада, беше потврдено дека успеале да се прилагодат на условите каде што температурата се зголемила за 10 степени Целзиусови во период од 7.000 години, со намалување на големината на телото за 45%.
Можеби не изгледа така, но во еволутивна смисла неколку илјади години се кратко време. Токму тоа ги натера научниците да размислуваат за можноста промената на големината да е резултат на генетски одговор на надворешни влијанија.
Кристофер Лу, професор по биологија и директор на лабораторијата за ајкули на Државниот универзитет „Лонг Бич“ во Калифорнија, објаснува како некои ајкули се единствени по тоа што имаат многу големи геноми. Утврдено е дека тие содржат гени чија улога е да им овозможат да ги издржат климатските промени.
Постојат неколку видови на 'рскавични риби кои можат да живеат и во слатководни и во солени средини, што е огромен физиолошки напор, а една од нив е биковата ајкула.
Во минатото, кога се менувале температурите и се топеле ледените капаци, голема количина свежа вода влегувала во океаните. Имајќи ги предвид сите нешта, директорот на Програмата за истражување на ајкулите на Флорида, Гавин Нејлор, истакнува како сето тоа им овозможило да преживеат. Покрај тоа, најдобар пример за нивната приспособливост е тоа што живеат во длабоки океани, плитки мориња, па дури и реки, но се хранат и со планктони, риби, ракови, а во некои случаи и со китови.
Со други зборови, ако некоја територија или извор на храна е загрозена, а еден вид ајкула изумри, другите најверојатно ќе преживеат.
Една од студиите од 2018 година, која се занимавала со слична тема, потврдила дека ајкулите се хранат многу поразновидно отколку што се мислело, а оваа карактеристика им овозможила да преживеат во време на недостаток на храна.
Сепак, останува прашањето дали ајкулите ќе ги преживеат луѓето. Научниците истакнуваат дека ајкулите можеби можеле да се справат со климатските промени во минатото, но дека нивниот најголем предизвик денес е прекумерниот риболов. Покрај него, тука се и ефектите од загадувањето, кои директно влијаат на нивните живеалишта.
Не треба да се потценува улогата на ајкулите во целиот екосистем на светските океани, тие се пред сѐ врвни предатори чија улога е да ги регулираат популациите на организми кои се во долните делови на синџирот на исхрана. Доколку дојде до намалување на бројот на предатори, тоа директно влијае на остатокот од екосистемот, што пак може да предизвика многу други проблеми.
