Дислексијата е нарушување на учењето кое погодува околу едно од пет деца. За децата со дислексија, раната интервенција е исклучително важна, на која ѝ претходи препознавање на проблемот.
Во раното детство, знаците на дислексија вклучуваат грешки во изразувањето. Детето може да се бори со именување познати предмети, може да има потешкотии со римување и секвенци и може да има проблеми со следење на насоки во повеќе чекори.
Една од најчестите заблуди за дислексијата е дека луѓето само менуваат букви додека читаат. Иако ова е делумно точно, оваа погрешна перцепција често доведува до тоа дека дислексијата погрешно се заменува со други потешкотии во учењето или останува незабележана.
Бенџамин Пауерс од Фондацијата за дислексија верува дека раното препознавање на знаците на дислексија може да има значително влијание врз образованието на детето. Ако состојбата се препознае на време, децата на крајот ќе постигнат способност за читање на ниво на другите врсници.
Во пониските одделенија, децата со дислексија може да имаат проблем да ги запомнат имињата на буквите и нивните звуци. Тие се збунети од буквите што изгледаат или звучат слично, се борат да читаат познати зборови, менуваат зборови кога читаат на глас, имаат потешкотии во правописот и им е тешко да одвојат поединечни звуци во зборови или не можат да комбинираат букви во збор.
Во повисоките одделенија може да дојде до забуна или прескокнување на пократки зборови, се јавуваат потешкотии во стекнувањето нови зборови. Детето може да има проблеми да препознае заеднички зборови, да се бори да објасни што се случило во приказната. Карактеристиките на дислексијата вклучуваат слаб правопис и избегнување читање секогаш кога е можно, или фрустрација и вознемиреност додека читаат.
Едукаторите и психолозите се обучени да препознаваат дислексија. Родителите, исто така, треба тесно да соработуваат со наставниците, педијатрите и, доколку е потребно, со други медицински професионалци, вклучително и невропсихолозите и логопедите, доколку се сомневаат дека нивното дете има дислексија.