Веста дека Френсис Нгану, актуелниот шампион во тешка категорија, раскрсти со УФЦ и ја напушти најголемата светска организација за ММА, беше во фокусот на боречки свет во последните недели. Камерунско-францускиот нокаутер не беше првата ѕвезда без која во изминатиов период остана УФЦ.
Потоа следеа дополнителни проблеми. Скандалите со местење натпревари и обложување го нарушија јавниот имиџ, а многу лошите pay-per-view бројки и егзодусот на ѕвезди привремено ја намалија вредноста на УФЦ. Сè кулминираше со ексцесите на првиот човек на организацијата Дејна Вајт, кој јавно ѝ удри шлаканица на сопругата, што дополнително ја опкружи организацијата со негативен и многу критички тон од медиумите.
УФЦ дефинитивно е во криза, веројатно најголема од 2004 година, кога финансиски акробации и создавањето на шоуто The Ultimate Fighter ја спасија компанијата од банкрот. Прашање е само дали тоа постепено ќе доведе до колапс на компанијата и што може да се направи за да се опорави.
Најважниот приход на секоја спортска организација се ТВ-правата или, во случај на боречките спортови, платените преноси. УФЦ во последните година и пол забележа многу лоши резултати на овој план.
Според Tapology (најпочитуваниот сајт посветен на боречките вештини), само еден настан на УФЦ од почетокот на 2022 година до денес успеал да влезе на листата на стоте најпродавани настани. Станува збор за УФЦ настан 274 од јули минатата година, каде главната борба на вечерта се водеше меѓу Ислам Макачев и Шарл Оливеира.
Иако настанот беше преполн со најдобрите борби во светот, продадени се „само“ 400.000 PPV, доволно за 87-ми најдобар успех во историјата на УФЦ по тој критериум. За споредба, најпродаваниот PPV настан на УФЦ е оној од 2018 година, кога се соочија Мекгрегор и Нурмагомедов, кој продаде 2,4 милиони PPV.
УФЦ веќе на почетокот на 2022 година увиде дека губи гледачи и одлучи на интересна стратегија. Наместо намалена цена за PPV, фановите добија повисока цена, а организацијата веројатно се надеваше дека ќе земе повеќе пари од потесна база на вистински и хардкор фанови. Трендот што го гледаме сугерира дека се случува нешто сосема спротивно.
Секако, интересот на публиката е во голема корелација со тоа колку се интересни дивизиите, а во УФЦ некои од нив се во целосен хаос. Тоа е особено лошо за жените кои отидоа подалеку во однос на еднаквоста во ММА отколку во кој било друг спорт и кои потенцијално претставуваат мамка за сè уште релативно недопрената, женска публика.
Аманда Нуњес победи сè живо во двете најголеми тежински дивизии, а Џулијана Пења само накратко успеа да стави крај на една од најголемите доминации во историјата на ММА. Истото важи и за Шевченко во мува категорија, додека во послабата категорија гледаме борби за титула во кои ротираат исти три борци. На женскиот дел од УФЦ очајно му недостигаат нови таленти, но ги нема.
Некои машки дивизии имаат слични проблеми. За многу кратко време, тешкашите загубија три од своите најголеми ѕвезди и тројца последни шампиони - Даниел Кормиер, Френсис Нгану и Стипе Миочиќ, кој сè уште има договор со УФЦ, но не се борел речиси две години и веќе е донекаде заборавен во сериозните планови.
Можеби најлошо е во полутешка категорија. Некои од најдобрите борци - Ракиќ, Блахович и Прочазка - доаѓаат од Австрија/Србија, Полска и Чешка, мали пазари кои тешко можат да генерираат глобален интерес. Посебна приказна е и категоријата мува.
Фактот дека Брендон Морено и Деивсон Фигуеирдо ја направија првата квадрилогија во историјата на УФЦ, а сите четири борби беа за шампионскиот појас, можеби е најдобар показател за тоа колку конкуренција недостасува на врвот на дивизијата.
Делумно поради ова, а делумно и поради желбата да се заработат што повеќе пари, во последните неколку години стана честа практика во УФЦ да се организираат таканаречени суперборби со борци од различни категории, кои често се и за титулата шампион.
Масвидал и Дијас се бореа дури и за појасот на „најголем мадафакер“. Сепак, колку и да се ексклузивни и интересни ваквите борби, тие не може да ја одржат организацијата бидејќи не се случуваат премногу често. Во спротивно, најверојатно, надувувањето на ваквите борби би довело до намалување на интересот дури и за нив.
Колку и да се важни вештината и талентот на борците, УФЦ како глобална забава сепак најмногу ја продаваат големите приказни и големите ѕвезди. И ако го споредиме сегашниот период со оној пред пет години, кога Конор Мекгрегор, Ронда Русеј и Џон Џонс жареа и палеа, има многу помалку харизматични борци кои сите или ги обожаваат или ги мразат.
Заедно со гореспоменатите Кормие и Нгану, УФЦ го напуштија Хабиб Нурмагомедов, Деметриус Џонсон, Еди Алварес и Крис Киборг. Дијас, Фергусон и Барбоза се во пензија или на возраст кога интересот за нив драстично се намали. Други, како Миочиќ, Џонс и Мекгрегор, се бореа толку одамна што на повеќето им треба помош од Google за да се сетат со кого го имале последниот натпревар.
Приказната за тоа е веќе стара и досадна. УФЦ ги уценува борците до одреден степен. Од една страна, тие се драстично недоволно платени (добиваат помалку од 18% од заработката на PPV), повеќето борци добиваат 12-20 илјади долари по борба, а секоја дополнителна ставка во договорот што се однесува на осигурување или предвремено раскинување е невозможно да се преговара.
Од друга страна, нема подобра опција бидејќи УФЦ практично има монопол над слободните борби на Запад. Поточно, над најдоброто од слободната борба. Ова е стар проблем на организацијата, но особено е нагласен во ситуации кога на организацијата ѝ недостасуваат нови ѕвезди, а нови тешко се создаваат со оглед на моменталната структура на поделбите.
Конечно, на имиџот на компанијата ни најмалку не му помогна инцидентот во кој пијаниот Дејна Вајт се скара со жена му во клуб, при што таа му удри шлаканица, а тој ѝ возврати со иста мера. Не помогна ниту вредноста на акциите на УФЦ, која паднаа за шест отсто.
Добар дел од мејнстрим јавноста и медиумите сè уште гледаат на ММА како легализирано дивјаштво и кога на интернет се појавуваат видеа од лидерот на најголемата светска организација како ѝ удира шамар на сопругата, тоа е целосен ПР колапс. ESPN како медиумски партнер на УФЦ се најде на удар на американските медиуми.
Од оваа перспектива, би било многу дрско да се каже дека УФЦ ќе пропадне. Сепак, тоа е голем бренд кој со текот на годините презеде многу важни карактеристики на најголемите американски спортски лиги. Сепак, очигледно е дека е во фаза каде што стагнира на спортски план, а бележи пад на финансиски.
Дејна Вајт веќе бил во таква ситуација.
„Сакавме да го продадеме УФЦ тогаш (во 2004 година), верувајте никој не веруваше дека може да работи. Успеав да ги убедам инвеститорите во тоа време да почекаат и да го пробаат The Ultimate Fighter. Ако тоа шоу не беше добро, верувајте ми денес УФЦ немашер да постои“, рече тој.
На УФЦ хронично му се потребни нови големи приказни и ѕвезди кои ќе заинтересираат поширока база на фанови, а за нивно создавање потребно е да се сврти нова страница. Со борците како Педи Пимблет и Хамзат Чимаев, направија чекор во вистинската насока, но веројатно ќе помине малку време додека сите да прифатат дека ерата на Конор, Ронда и Хабиб е зад нас.
