И Русија, и НАТО спроведуваат речиси истовремени вежби на нивните нуклеарни сили оваа недела.
Рускиот претседател Владимир Путин веројатно нема да употреби тактичко нуклеарно оружје против Украина ако верува дека тоа на крајот ќе доведе до нуклеарна размена со САД. Тоа би било самоубиство за рускиот режим и би имало сериозни глобални импликации.
Меѓутоа, нуклеарните закани и спроведувањето на такви вежби среде криза може да предизвикаат настани кои го зголемуваат ризикот од поширока војна, пишува за порталот 1945 Вилијам Лебан, аналитичар од Австралискиот институт за стратешка политика.
Ричард Нед Лебоу, експерт за нуклеарен ризик, идентификуваше три основни начини на кои тоа може да се случи: превенција, погрешно пресметана ескалација и губење на контролата.
Превенцијата се однесува на динамиката во криза каде ниту една страна можеби не сака војна, но секоја се плаши од непосреден напад од другата и се чувствува принудена прва да нападне за да спречи неповолен исход. Се разбира, нема значајна предност за ниту една страна во нуклеарна војна, но лидерите можат да бидат уверени дека предностите постојат на пониските нивоа на војување.
Ризиците поврзани со вежбата на НАТО Able Archer во 1983 година можеби се блиску до започнување на таков превентивен напад. Од повеќе причини, советските разузнавачки аналитичари и политичките лидери веруваа дека вежбата е подготовка за првиот напад на НАТО врз СССР и почнаа да се подготвуваат за тоа.
Погрешното проценување се однесува на преминување на прагот со погрешно верување дека противникот ќе толерира таков потег. Два добри примери се американската одлука да маршира северно од 38-та паралела во Кореја во 1950 година и аргентинската инвазија на Фолкландските Острови во 1982 година. И двата доведоа до реакција што не ја очекуваа - влегувањето на Кина во Корејската војна и решителната кампања на Британците за повторно заземање на островот.
Губењето на контролата може да се случи поради различни причини. Политичките лидери може погрешно да ги разберат воените подготовки или акции, а другата страна може да толкува одредени чекори како навредливи потези. Системите за рано предупредување и разузнавање може погрешно да ги протолкуваат промените во држењето на силата на противникот, предизвикувајќи едната страна да ги подигне сопствените нивоа на тревога, поттикнувајќи ја другата страна да го стори истото. Така, двете страни би можеле да паднат во јамката акција-реакција.
Класичен пример е јулската криза од 1941 година, кога двете страни носеа одлуки, но меѓусебните и меѓусебно поврзани мобилизации придонесоа за избувнувањето на светската војна. Неуспесите во технологијата, исто така, може да доведат до губење на контролата, како што е прикажано со примерот од 1960 година кога американските системи за рано предупредување погрешно ја протолкуваа растечката месечина како советска нуклеарна ракета. За среќа, носителите на одлуки ја идентификуваа оваа информација како погрешна.
Сите три од овие опции може да се појават во тековната војна: Путин можеби нема да верува дека Западот предводен од САД ќе одговори ако Русија ескалира, или може да верува дека нивниот одговор може да биде ограничен и податлив; затоа, тој би можел погрешно да ја пресмета и да ја процени ситуацијата, пишува тој во 1945 година.
Понатаму, руските воени лидери би можеле погрешно да ги протолкуваат подготовките за конвенционални напади врз цели на боиштето во Украина како позиционирање за напади врз руското раководство или системи за команда и контрола.
Мора да се најдат патишта и покрај овие реалности кои го отстрануваат сеништето на најлошиот можен исход за Украина, Русија и остатокот од светот. Добра почетна точка би била лидерите да сфатат дека ризиците од нуклеарна ескалација веројатно ќе бидат уште поголеми отколку што претпоставуваа, заклучува Лебан за 1945.
