Ливерпул победи со 1:0 против Манчестер Сити во 11. коло од англиската Премиер лига.
По три првенствени натпревари без победа, успеаја да слават против единствената екипа во лигата која до ова коло беше непоразена. Начинот на кој стигнаа таму беше целосно тактичко прилагодување на Јирген Клоп, кој виде каде греши Ливерпул досега, но и како Пеп Гвардиола му понуди шанса за победа.
Во текот на целата сезона, противниците на Ливерпул многу добро знаеја каде им се отвора најмногу простор да направат опасна акција. Кога играше во формација 4-3-3, десниот бек, по правило Трент Александер-Арнолд, секогаш одеше исклучително високо како практичен дополнителен напаѓач. По загубена топка, Ливерпул не го покриваше успешно тој простор со својот централен десен играч за врска, додека заминувањето на стоперот да го покрие тој простор создаваше дупка на друго место.
Додуша, Александер-Арнолд исто така имаше проблеми со топките кои одеа зад него дури и кога беше во линија со останатите дефанзивци. Ако одеше високо во изминатите сезони, тоа сепак можеше да се толерира бидејќи неговиот офанзивен настап беше исклучителен, бидејќи не беа свесни сите противници за тоа и затоа што неговите дефанзивни недостатоци можеа да ги сокријат другите играчи.
Ливерпул летово не реагираше на пазарот на играчи за да донесе некој кој ќе помогне во тој проблем. Во оваа смисла, квалитетот на Џордан Хендерсон падна, Наби Кеита редовно е надвор од машината, додека Џорџино Вајналдум си замина пред почетокот на минатата сезона.
Гвардиола секако беше свесен за проблемот на Ливерпул и очекувано на левата страна на нападот го смести Фил Фоден, играч чија форма годинава ја надмина само Ерлинг Холанд. Заедно со него лево оперираа и Бернардо Силва и делумно Илкај Гундоган. Она што се соочи Сити го покажа Клоп во полн сјај за првпат во лигата и е нешто на што не се навикнати од претходните директни соочувања.
За разлика од добро познатата формација 4-3-3 со карактеристики на висока одбрана, жесток пресинг и бекови-напаѓачи, Ливерпул се постави во компактна и малку подлабока 4-4-2. Таа формација против Ренџерс ја покажаа на последниот меч од Лигата на шампионите, додека овојпат одиграа повнимателна верзија на истата.
Поради недоволна физичка подготвеност, Александар-Арнолд остана на клупата во корист на Џејмс Милнер. До него застана стоперот Џо Гомез, инаку играч кој знае да игра на бековската позиција. Дуелната игра и реакциите на Гомез беа пресудни за запирање на Холанд, но и за наттрчување на некои од останатите играчи на Сити.
На десната страна од средниот ред застанаа Харви Елиот и Фабињо, со што Клоп одговори на обидите да ја искористи супериорноста во бројки на Сити на левото крило. Иако некои акции сепак беа успешни, бидејќи индивидуалниот квалитет на играчите на Сити е таков што нешто мора да оди, Клоп конечно реагираше на фактот дека во тимот нема играчи кои можат да играат онака како што тој би сакал во совршен свет.
Поради ова, пресингот беше спорадичен, се активираше најмногу кога топката беше на средината на теренот, додека одбранбената линија стоеше многу подлабоко отколку што е стандардно за Ливерпул, дури и ако го споредиме со претходните натпревари против Сити.
Целта беше да се запре протокот на топката во сопствената третина, што на крајот беше постигнато со компактна формација и правилен профил на играчите. Можеби не е стилот на игра на Ливерпул по кој се познати во последните неколку сезони, но во овој случај ги извлече од нивната серија без победа во лигата против нивните ривали и првите фаворити во лигата.
Гвардиола во неколку наврати во кариерата експериментирал со играчи и тактики на големи натпревари, особено откако стана тренер на Сити. Истото се случи и овојпат, со што на Ливерпул му ја олесни работата во одбраната.
Сити излезе со топка во формација 3-2-5, но не функционираа сите работи совршено при градењето на нападот. Нејтан Аке и Мануел Аканџи беа сигурни при додавањето со Родри и Рубен Диас, но сите обиди за долга топка, особено дијагонала кон Жоао Кансело, беа безопасни. Нејтан Аке едноставно не е Ајмерик Лапорте кој би можел да направи такво нешто.
Друг проблем во градењето на нападот беше улогата на Кансело. Кансело освен што беше одговорен за голот на Мохамед Салах, имаше големи проблеми и во нападот. Во споменатата формација 4-4-2, Диого Јота како лево крило одигра дефанзивно брилијантно и целосно го поништи Кансело, што му овозможи на Енди Робертсон да го задржи Кевин Де Брујн цел натпревар и да го ограничи неговото влијание.
Доста проблематична беше одлуката да го смести Кансело сам на таа страна, иако во последно време ги прикажува своите најдобри игри како лев бек кој е опасен при влегувањето во средината. Особено ако десната страна на одбраната на Ливерпул се карактеризира како слаба точка.
Стилот на игра со кој Ливерпул ја започна сезоната многу му наштети на Салах. На многу натпревари го гледавме залепен на десната аут линија додека централниот играч за врска и десниот бек го напаѓаа просторот во 16-терецот. Во победата од 7:1 против Ренџерс, Салах влезе од клупа и постигна 3 гола како напаѓач во формација 4-4-2, додека на овој натпревар повторно беше опасен во истата улога.
Поради неговите интелигентни движења, техника и дриблинг, Салах во оваа улога можеше да ја пронајде својата загубена форма. Го постигна победничкиот гол, но имаше и уште една идентична ситуација од која можеше да постигне гол и неколку добри пробиви. Да не беше себичноста на Дарвин Нуњез кој шутираше наместо да му ја додаде топката, ќе беше во позиција за уште еден гол.
Одговорот на Салах и дека Ливерпул има голман во Алисон кој многу добро ги знае ситуациите во кои треба да испрати долга топка над противничката бековска линија. Ова е негова втора асистенција во оваа календарска година за Салах или трета во кариерата. Ако улогите останат непроменети, можеби нема да биде последна.
По гореспоменатата висока победа против Ренџерс, оваа победа ќе биде уште поважна за состојбата на Ливерпул. Јирген Клоп влезе во седмата сезона во клубот, а седмата беше последна и во Мајнц и во Борусија Дортмунд. Раните знаци укажуваа дека историјата може да се повтори, но овој пат тој научи од своите грешки и се адаптираше.
Тој не се адаптираше само на противникот и нивниот систем на игра, туку конечно ја адаптираше тактиката на играчите кои му беа достапни. Оваа формација може истовремено да го извлече максимумот од Салах, да го закрпи коридорот што се појавува на десната страна на одбраната и да создаде серија на напаѓачки варијации низ крилата со Елиот, Луис Дијас, Јота, а можеби дури и Александар-Арнолд како десно крило.
Во таква формација има место и за Нуњез, кој мора да ја пронајде формата на некои полесни натпревари, додека Фирмино исто така би бил исклучително корисен со оглед на тоа што може да се спушти и да им помогне на Тијаго и Фабињо во средината. Варијација на тоа видовме и на овој натпревар.
Иако во јануари допрва ќе треба да се најде решение за средниот ред за овој тим да има доволно широчина да се бори на домашниот и европскиот фронт, Клоп сега може да ја сврти сезоната на Ливерпул. Доволно е да останеме доследни на овие промени и да разбереме како се читал стариот систем, но дека има се што е потребно за успешно лансирање на новиот.
