Го паметиме Wartburg како неверојатно неугледен автомобил, напојуван од минијатурен двотактен мотор. Но, дали знаевте дека во 60-тите, Германците од погрешната страна на ѕидот имаа прилично смел (и убав!) концепт на автомобил со централно поставен мотор?
Автоиндустријата во поранешна Источна Гереманија имаше два модела кои кружеа и по нашите патишта: легендарниот Trabant изработен од рециклиран материјал што го надживеа комунизмот, и Wartburg, што беше избор на еднаквите во бескласното германско општество, и ова може да се припише на фактот дека е направен од вистински лим, па за разлика од Trabant, не се спалуваше лесно во спектакуларен пожар при судир.
Wartburg, како и Trabant, се напојуваше со двотактен трицилиндарец базиран на стариот DKW. Ова чудо на источногерманската технологија во своето ГДР издание 1956-1991 година имаше два дизајни: заоблен, во стилот на педесеттите години - моделот 311/312 кој се произведуваше до 1966 година и попознатиот „покоцкаст“ дизајн на моделот 353 кој се произведуваше до падот на Ѕидот. Двете верзии дојдоа во иста постава со редниот двотактен трицилиндарец со погон на предните тркала (сепак, вреди да се спомене дека во последните години на Wartburg откако браќата од Запад ја презедоа фабриката, двотактниот мотор беше заменет со 1,2-литарски бензинец од втора генерација на Polo).
Токму поради сето горенаведено, прототипот P100, или моделот 314 како што требаше да се вика ако заживееше во сериско производство, фасцинира со својата иновативност и дизајн, бидејќи е голем чекор подалеку од никаквите кутии што вообичаено ги произведуваше Wartburg. Прототипот P100 доаѓаше со централно монтиран четирицилиндарски boxer мотор со погон на задните тркала. Поради овој дизајн, P100 има два багажника како Volkswagen Type 3, што е одлична работа за сопственикот на возилото, и збунувачко за полицајците и цариниците.
Имаше дури и купе верзија на проектот P100 наречена 313-2. Во суштина тоа е истиот автомобил со ист мотор во спортска варијанта кој неодоливо потсетува на Renault Caravelle. Според тешко достапните информации, направени се четири модели од кои најмалку два се уште во функција.
Не е тешко да се заклучи зошто не заживеаја овие фантазии на источногерманските инженери - освен идеолошките причини и недовербата на комунистите кон приватните автомобили, има неколку технички проблеми: проблеми со ладење, бучава во кабината и достапност на моторот. Ладењето е особено голем проблем бидејќи се чини дека ниту еден прототип нема отвори за воздух. Токму поради оваа причина сè уште немаме автомобили со таков дизајн, освен евентуално Tesla Model S - доколку електричните мотори на Tesla лоцирани на задната оска можат да се класифицираат како централно поставен мотор.
Конечно, прототипите P100 покажуваат дека дури и во многу ограничена индустрија во затворена земја, во некои подалечни времиња се размислувало прогресивно, иако проектите не виделе бел ден во сериско производство.
