Далеку на Карибите живее мал и отровен цицач, кој по својот изглед потсетува на коњоштип.
Ова животно се нарекува соленодон и поради своите необични карактеристики го привлекува вниманието на зоолозите и биолозите уште од неговото откривање во XIX век. Денеска останаа само два вида, Solenodon cubansus од Куба, кој е класифициран како загрозен според Црвената листа на IUCN и Solenodon paradoxus од Хаити и Доминиканската Република, познат и како Solenodon hispaniola според шпанското име на островот каде се наоѓаат овие две држави (Хиспаниола).
Соленодонот е последниот претставник од фамилијата Solenodontidae и оној кој има некои карактеристики на примитивните цицачи - како што се тетраподите, од кои денес постојат само пет видови. Меѓутоа, со години е познато дека припаѓаат на еволутивна гранка, од кои повеќето изумреле во периодот на кредата, пред околу 66 милиони години.
Овој мал цицач, долг околу 30 сантиметри, е опремен со опашка со речиси иста должина, а покрај ова, тој е речиси нескротливо животно. Токму ова беше една од причините зошто беше официјално откриено дури во 1833 година, од германскиот натуралист Јохан Фридрих фон Брант. Во последните децении се сметаше дека е целосно исчезнато, додека денес е познато дека опстојува во мали, расфрлани и изолирани популации.
Губењето на природното живеалиште, како и ловот од страна на домашните видови, како што се кучињата или мачките, го доведоа ова животно на работ на истребување. Покрај тоа, ловокрадството придонесе за неговата ранливост, бидејќи во некои региони овие животни се прогонувани поради нивните кичми, за кои се верува дека имаат исцелителна моќ.
Како и клунарите, на соленодоните не им недостасуваат необични карактеристики, поточно оние што не се карактеристични за цицачите. Имаат слаб вид, што го надоместуваат со одлично сетило за мирис. Од друга страна, тие имаат долго и растегливо стебло, кое може да се помести под агли од 90 степени за да стигне до скривалиштата на инсектите.
И како тоа да не е доволно, тој е и отровен. Имено, кога каснува - на жртвата ѝ вбризгува отров од жлезда која се наоѓа во долната вилица. Оваа карактеристика настанала како потреба за одбрана од предатори, како што се змиите и птиците грабливки, а она што е особено интересно е што тие можат да ја зголемат јачината на нејзината токсичност со триење на забите, иако тоа нема ефект врз луѓето.
