Ако се земе предвид дека во Римското Царство постоеле јавни бањи, наречени терми, сосема е логично дека во средниот век се подразбирала личната хигиена. Сепак, добро знаеме дека тоа не било случај...
Концептот на јавна бања е забележан во многу цивилизации уште од античко време. Сите граѓани најчесто имале исто право да ги користат, а функцијата на овие објекти била подеднакво поврзана со хигиената и принципот на хедонизам.
Во текот на IV и V век, христијанската црква промовирала редовно капење, но не и во јавните бањи. Посебно биле забранети оние бањи каде мажи и жени се капеле во иста просторија. Со текот на времето, забраните се намножиле до тој степен што на христијаните им било забрането да се капат голи. Црковните власти го сметале капењето како уживање во нечисти страсти кои водат до неморално и промискуитетно однесување.
Во овој период се верувало дека многу болести се пренесуваат преку порите на кожата преку капење. Едно истражување од XVI век опишува како капењето го загрева телото, но го ослабнува организмот и ги проширува порите, а со тоа создава ризик од разни болести, па дури и смрт.
Хигиената кај пониските класи во еден момент се свела на замивање, плакнење уста и миење раце. Замивањето се практикувало многу ретко, бидејќи се верувало дека водата во допир со очите го слабеела видот и предизвикувала катаракта. Од друга страна, членовите на повисоките класи се капеле околу пет пати годишно.
Жителите на одредени делови на денешна Русија се капеле еднаш месечно, а другите Европејци оваа навика ја гледале како своевидно перверзно однесување.
Познатата приказна за непријатниот мирис на Луј XIV, значи, има интересна позадина. Имено, лекарите го советувале Луј да се капе што поретко за да не си го загрози здравјето. Според некои извори, Луј XIV се искапел само двапати во текот на целиот свој живот. Слично одржување на (не)хигиена практикувала и шпанската кралица Изабела I, која се капела само кога се родила и на денот кога се омажила.
Во средниот век, многу членови на аристократијата го замениле капењето со таписерии измешани со есенцијални масла или парфеми. Мажите носеле вреќи со миризливи билки помеѓу слоевите облека, додека жените непријатните мириси ги камуфлирале со миризливи пудри.
До средината на XIX век во Европа владеела апсолутна нехигиена, па ако се потсетиме на познатата изрека „дека историјата секогаш се повторува“, во XIX век хигиената станала секојдневен императив, како што било во античко време.
