Силната сончева бура која за време на викендов удри во магнетното поле на Земјата направи спектакл на небото над нас.
Некогаш, луѓето верувале дека небото ишарано со црвена поларна светлина е застрашувачки знак кој предвидува трагедија и крвопролевање. Денес, научниците ја знаат причината за овој редок феномен, но она што не го очекуваа е дека по последната сончева бура аурората ќе биде видлива дури на југ до Франција и централните делови на САД.
Приказната за аурорите започнува на Сонцето. Тоа делува како огромна електрана, каде што енергијата се генерира длабоко во неговото јадро, каде што температурата се зголемува на повеќе од 14 милиони степени Целзиусови. Притисокот е толку голем што атомите на водород се комбинираат за да создадат друг елемент: хелиум.
Оваа нуклеарна активност ослободува енергија, а во некои случаи силните магнетни полиња успеваат да ја пробијат површината, која потоа се лади и се појавуваат темни сончеви дамки. Електрично наполнетиот гас - плазма, уште повеќе го влече магнетното поле нанадвор, па се протега и се извртува, за на крајот да пукне.
Од Сонцето се одвојуваат неколку милијарди тони плазма бранови и се создава сончев ветер кој може да достигне брзина од 8 милиони км/ч, а потоа за 18 часа стигнува до Земјата. Тука се случува магијата.
Невидливиот штит - земјиното магнетно поле, го одбива сончевиот ветер. Магнетните полиња се компресирани, па гасот влегува низ дневните страни на магнетното поле и се формира дневната поларна светлина. Магнетните полиња потоа се заоблуваат и се спојуваат, но магнетните „гумички“ се прекршуваат, а гасот на сончевиот ветер тече назад кон половите на Земјата, кои потоа ја создаваат ноќната поларна светлина.
Во зависност од тоа во кој дел од атмосферата наелектризираните честички се судираат со кислородот, светлината што потоа се емитува ќе биде со различни нијанси. Кога судирот ќе се случи високо во атмосферата, тогаш се создаваат зелени нијанси. Доколку електроните имаат доволно енергија да навлезат подлабоко во атмосферата - тие се судираат со азот и испуштаат сини и розови бои, кои ги гледаме како виолетови.
Меѓутоа, кога ќе се појават екстремно моќни соларни бури кои продираат до височини од 200 до 300 км и се судираат со кислород, гледаме црвени ленти. Овој пат сончевата бура беше толку моќна што ги изненади дури и научниците, а поради нејзиниот интензитет геомагнетната бура беше видлива од Шкотска, Исланд и Холандија сѐ до југот на Франција. Таа потоа го продолжи своето патување во Северна Америка.
Научниците истакнуваат дека во текот на оваа година во февруари е забележана слична појава на црвена поларна светлина, но нејзината појава вака далеку на југот на континентите е речиси невидена. Тоа сведочи за силата на сончевите бури кои се приближуваат до својот врв. Тоа значи дека во блиска иднина би можеле да видиме повеќе извонредни феномени на поларната светлина.
