По Втората светска војна, малку области на човечка креативност доживеаја такво квалитативно и квантитативно подобрување како архитектурата и урбанизмот.
Европа на руинираните градови реагираше со креативна обнова. Југославија реагираше на сличен начин. Се чини дека е заборавено дека нејзиното делување беше специфично. Прво, архитектонско-урбанистичката изградба се одвиваше во земја која, во најголем дел, немаше ниту искуство, ниту доволен персонал во таа конструкција, како што имаше значителен дел од европските земји. Второ, раководството на социјалистичката држава одлучи да спроведе смел, комплексен и скап обид за индустријализација и електрификација на аграрната земја, наречен Петгодишен план, паралелно со преземањето на архитектонско обновување. Трето, за разлика од другите земји од „Источниот блок“, југословенските архитекти не само што не го прифатија т.н соц-реализам во архитектурата, туку избраа да бидат промотори на модерната архитектура. За мала земја, ова е одлично сведоштво.
Денеска живееме во време на нарушени морални вредности и разнишана етика во речиси сите структури на општеството, вклучувајќи ја и архитектурата која станува заложник на урбаната градежна мафија.
Да се потсетиме кои беа начелата на моралниот кодекс на Сојузот на архитектите во Југославија:
