Иако сите посакуваме нашите чувства и потреби да ни се признаени, уважени и согледани, се чини дека нема нешто позаедничко кај луѓето од фактот дека многу често нашите најблиски го занемаруваат баш тоа.
Многу малку се трудиме да се (со)слушаме едни со други и да покажеме дека сме го примиле она што ни било споделено. Како резултат на ова занемарување луѓето стануваат гневни, а длабоко во себе – тажни.
Одговорот на оваа загрижувачка состојба е да ја направиме уметноста на слушањето глобален приоритет.
Една од работите кои најмногу ги посакуваме и за која најмногу копнееме (можеби подлабоко отколку што и самите си признаваме) е другите луѓе да ги уважат нашите чувства. Сакаме, во клучни моменти, другите (најблиските) да го сфатат нашето страдање, да ја забележат нашата вознемиреност и да ѝ дадат „легитимитет“ на нашата тага.
Сакаме да нѐ ислушаат и сослушаат. Не ни е секогаш потребно другите да се согласат со нашите чувства, туку она по кое копнееме е да ги уважат, во најмала рака.
Кога сме нервозни, сакаме другиот да ни рече: „Гледам дека си вознемирен/а. Сигурно се чувствуваш многу хаотично однатре“.
Кога сме тажни, сакаме некој да ни рече: „Знам дека си невообичаено нерасположен/а и сфаќам зошто.“
А кога веќе ни е преку глава од сѐ, сакаме некој нежно да ни каже: „Носиш преголем товар, го гледам тоа, се разбира дека ти е тешко...“
