Потсетувајќи се на терористичките напади од 11 септември 2001 година, Џозеф Дитмар малку се смее, малку плаче. Тој се справува со траумите со тоа што често зборува за тоа како слегол по скалите од 105-тиот кат на јужната кула на Светскиот трговски центар непосредно пред да се урне. Неговото спуштање по тие 105 ката, на кои фотографски се сеќава 20 години подоцна, е како трагичен еп.
Татко на четири деца, тогаш 44-годишен, кој бил на состанок на осигурителите во просторија без прозорци во јужната кула на СТЦ кобниот ден, својот живот го должи на одлуките што ги донел во дел од секунда.
Кога првиот киднапиран авион се урна во северната кула на СТЦ, само затрепкале светлата во просторијата.
Негодувајќи заради повикот за евакуација, од 90-тиот кат, до првиот прозорец, виделе дека драмата се одвива во северната кула.
„Тоа беа 30, 40 најлоши секунди во мојот живот“, вели Дитмар. Неговите колеги биле „како хипнотизирани“, но тој веднаш одлучил да замине.
Во тоа време живеел во Чикаго, а роден е во Филаделфија, па со насмевка се сеќава како мислел: „Секој пат кога доаѓам во овој град, нешто се случува!“.
Се вратил на скалите, почнал да се спушта и налетал на колегата, поранешниот играч на американски фудбал Лудвиг Пикаро.
Дитмар се сеќава дека една колешка над него му викала на 78. кат да се симне со лифтот долу на приземје.
Но, тој се сетил дека лифтови се забранети да се користат во случај на пожар. Продолжил по скалите, и тоа била најдобрата одлука во неговиот живот.
И покрај стравот, Дитмар се сеќава дека луѓето си помагале едни на други што било неверојатно, како еден маж кој не се двоумел да носи на грб жена со попреченост.
Но, солзи му потекуваат во очите кога се сеќава на „вистинските херои“ од тие 50 минути спуштање.
Почнувајќи од пожарникарите и спасувачите со кои се разминал на 31. кат, кои се искачувале за да се обидат да спасат нечиј живот.
„Нивниот поглед зборуваше дека знаат дека сѐ е изгубено“, вели тој.
„Како може човек да биде толку храбар? Како можеш да бидеш толку силен?“.
На 15-тиот кат, обезбедувањето ги евакуирало луѓето шегувајќи се и пеејќи во мегафонот God Bless America.
„Пееше ужасно лошо, но сакаше да ги опушти луѓето… Како капетанот на Титаник кој му рече на оркестарот да свири додека луѓето се качуваат на чамците за спасување“.
Дитмар излегол надвор, се оддалечил на неколку минути пешачење од СТЦ, а јужната кула потоа се урнала. Илјадници луѓе врескаа ужасно во исто време, а тој сѐ уште го слуша тој крик „секој ден“.
Дитмар ја раскажал својата приказна стотици пати, пред студентите од целата земја, и тој не се откажува.
„Тоа е моја терапија“, вели тој.
Споделувајќи ги своите спомени и емоции без ограда, тој ги избегнува кошмарите, посттрауматското стресно нарушување и вината што преживеал.
Со тетоважа „911“ на неговиот зглоб, значка со кули близначки на јаката и камен за медитација во џебот, 11 септември го следи насекаде „како сенка“, рече тој.
Направил многу пријателства, со други преживеани и роднини на исчезнатите.
„Првиот пат кога не знаете што да им кажете. Но, кога ќе им кажете за тој краток момент кога го видовте нивниот ближен на 90-тиот кат, оживејте го… И станувате пријатели, пријатели доживотно“.
Дитмар, кој сѐ уште работи за осигурителната компанија, стана обожавател на њујорчани.
„Тие се изненадувачки отпорни, не се плашат од ништо … Научив да ги сакам“.
Пандемијата го потврди тоа.
„Тоа беше град на духови, а сега многумина се надвор. Бидејќи градот рече: „Нема да дозволиме да нѐ уништат“.
Исто така, самиот се борел со коронавирусот. Бидејќи бил дијабетичар, почнал да се храни здраво и да пешачи по 5 километри дневно. Ослабнал 23 килограми.
„Пандемијата, како и 11 септември, ме промени… си реков: морам да живеам подобро“.
