Во 2013 година, детскиот психолог од Санкт Петербург, Екатерина Мурашова, спровела многу интересен експеримент. Таа побарала од 68 тинејџери на возраст од 12 до 18 години да се откажат од сите свои електронски уреди; односно да ги исклучат мобилните телефони, компјутерите, телевизорите, таблетите, видео игриците и да не комуницираат со никого.
Она што им било дозволено во тие осум часа било да пишуваат, цртаат, читаат, пеат, шетаат и да се занимаваат со слични активности.
Авторката на експериментот сакала да ја докаже работната хипотеза дека современите тинејџери не се во состојба да се занимаваат себеси и дека се целосно несвесни за својот внатрешен свет.
Според правилата на експериментот, следниот ден децата имале задача да кажат како го доживеале овој тест. Психологот ги советувал сите учесници да го прекинат експериментот во случај на прекумерна вознемиреност, непријатност или напнатост и да го евидентираат времето и причината за нивното прекинување.
Резултатите во најмала рака биле шокантни, ако се земе во предвид дека експериментот бил спроведен пред десет години, кога технологијата беше многу помалку распространета отколку денес.
Од 68 учесници, само тројца го завршиле експериментот – едно девојче и две момчиња. Тинејџерката осум часа ги запишувала своите чувства во дневник.
Едно од момчињата поминало осум часа правејќи макета на едрилица, со пауза за ручек и шетање на кучето. Второто прво ги сортирало и систематизирало своите колекции, а потоа се занимавало со пресадување цвеќиња. Ниту едно од нив немало негативни емоции за време на експериментот и не забележало појава на „чудни“ мисли.
Тројца учесници во експериментот изјавиле дека имале „самоубиствени мисли“, а пет доживеале напади на паника. Кај 27 тинејџери евидентирани биле симптоми како гадење, потење, вртоглавица, топлотни бранови, стомачни болки… Речиси секој од нив пријавил чувство на страв и вознемиреност, пренесува порталот 21mm.ru.
Интересот и возбудата пред нова ситуација и соочување со себе стивнале кај речиси сите учесници до почетокот на вториот или третиот час. Само десет тинејџери кои го прекинале експериментот почувствувале вознемиреност по три или повеќе часа осаменост.
- јаделе
- читале, или се обидувале да читаат
- завршиле некои училишни задачи (ова било за време на распуст, па многу од нив од очај се свртеле кон учебниците)
- гледале низ прозорецот или се „влечеле“ низ станот
- излегле надвор, во продавница или кафуле (во експериментот, комуникацијата била забранета, но било дозволено да се разменат неколку неопходни зборови со продавачите или касиерите)
- составале сложувалка или лего
- цртале или се обиде да цртаат
- си играле со куче или мачка
- ја исчистиле собата или станот
- се капеле
- се занимавале со физичка активност
- ги запишале своите чувства или мисли
- свиреле пијано, гитара или флејта
- тројца пишувале поезија или проза
- едно момче патувало низ градот речиси пет часа, менувајќи автобуси и тролејбуси
- друго момче отишло во забавен парк, но за три часа почнало да повраќа
- едно момче го прошетало целиот град
- едно момче отишло во Зоолошката градина
- едно мало девојче се молело
- едно мало девојче отишло во музеј
Што направиле по експериментот?
Речиси сите во одреден момент се обиделе да заспијат, но никој не успеал да ги искорени „глупавите“ мисли кои опсесивно им се вртеле во главите.
По завршувањето на експериментот, 14 тинејџери веднаш влегле на социјалните мрежи, 20 контактирале со своите пријатели, тројца со родителите, а петмина отишле да ги посетат своите пријатели. Останатите ги вклучиле телевизорите или почнаале да играат компјутерски игрици. Покрај тоа, речиси сите веднаш вклучиле музика или ставиле слушалки на ушите.
Сите стравови и симптоми исчезнале веднаш по завршувањето на експериментот. Интересно е што 63 тинејџери го препознале експериментот како корисен и интересен за самоспознавање. Шест учесници сами го повториле експериментот и тврдат дека успеале по неколку обиди.
Кога тинејџерите анализирале што им се случило за време на експериментот, 51 лице користеле фрази како „зависност“, „доза“, „повлекување“, „излезе дека не можам да живеам без…“, „Потребно ми е цело време“… Сите без исклучок рекле дека биле ужасно изненадени од мислите што им се случиле за време на експериментот, но не можеле да се справат со нив поради влошувањето на нивната општа состојба.
