По откривањето на Америка, патувањата со брод станале сè почести, а со цел да се врати дел од товарот што исчезнал во бродоломи кралевите ги поттикнале пронаоѓачите да дадат решенија што ќе им овозможат на нуркачите да останат под вода што е можно подолго.
Луѓшето од дамнина ги привлекувало морското дно, па не е ни чудо што низ вековите се обидувале да најдат начин како да се движат под вода без ограничувања. Покрај римските нуркачи наречени уринатори, Асирците можеле да се пофалат и со специјална единица воени пливачи кои под вода дишеле со помош на козја кожа. Сепак, ниту еден од нив не можел да нурка долго време и на поголеми длабочини.
Во текот на XVI век, за прв пат бил измислен систем кој му дозволувал на нуркачот да остане под површината на водата долго време. Овој визионерски дизајн го замислил, кој друг ако не, Леонардо да Винчи, а пронајдоците кои подоцна биле користени во пракса настанале како резултат на откривањето на Америка и зачестениот поморски сообраќај - и следствено на тоа, спасувањето на стоки и залихи од многубројните бродоломи.
За таа цел шпанската Круна промовирала разни ефикасни изуми, а пронаоѓачите ги штитела и им нудела ексклузивни права за откуп на пронајдениот потонат товар. Овие мерки го поттикнале развојот на нуркачките одела, што резултирало со бројни иновативни опреми.
Кон крајот на XVI Херонимо де Ајанс поседувал сертификат за привилегија да користи неколку свои пронајдоци, како нуркачки очила и воздушен контејнер со млазници и цевки со вентили за пречистување и снабдување со кислород од површината. Историските извори наведуваат дека тој прво сам ги тестирал своите проинајдоци и тоа пред кралот Фелипе III, а овој настан воедно се смета и за прв успешен тест на нуркачка опрема.
На почетокот од XVII век уште двајца шпански пронаоѓачи креирале изуми кои на нуркачите им овозможувале подолго задржување под вода. Првиот, шпанскиот воен инжинер стациониран во Фландрија, Диего де Уфано, своето решение го претставил во 1613 година, а во неговото дело „Трактат за артилерија“ може да се најде и илустрација на нуркач опремен со јакна од козја кожа со качулка и полирани леќи направени од рогови со цел полесно да се гледа морското дно. Нуркачот дишел низ црево кое извирало над површината на водата.
Само децении подоцна и секретарот на кралот, Педро де Ледесма, во својот ракопис детално ја образложил целта на својот пронајдок - нуркачко одело кое се користело за спасување товар од Сребрената флота потоната во Матакумбе, а кој на нуркачите на оваа важна мисија им овозможувал да се спуштат на длабочина помеѓу 26 и 42 метра за временски период од 4 часа.
Еден век по првичните откритија се појавиле подобрени верззи со мевови и црева, кои овозможувале постојан проток на воздух и ги поставиле темелите за модерното нуркачко одело со шлем кое во 1818 година го создал Германецот Аугустус Зибе, кој бил британски државјанин кога работел на овој пронајдок.
