На првото патување на легендарниот Титаник во април 1912 година, повеќе од 2.000 патници и членови на екипажот се качија на бродот на пат од Саутемптон, Англија до Њујорк. За многумина од нив тоа беше последното патување што некогаш го направиле.
Возбудата беше во воздухот пред првото лансирање на Титаник на 10 април 1912 година. Новиот брод беше најголемиот подвижен објект направен од човек во историјата. Имаше цела низа досега невидени иновации, вклучувајќи прегради што можеа да се затворат од далечина. Токму поради тоа Титаник доби репутација на брод што не може да потоне, пишува Livescience.
RMS Titanic беше изграден од White Star Line, чиј главен конкурент беше Cunard. Во 1906 година, Кунард ги изградил бродовите Лузитанија и Мауретанија, со кои поставил рекорди за брзина на минување на Атлантикот. За да остане конкурентна, White Star Line одлучи да изгради неколку големи бродови со акцент на луксузот, а не на брзината: така се родени Olympic, Titanic и Britannic.
Титаник беше завршен на 31 март 1912 година во Белфаст по цена од 1,5 милиони долари (повеќе од 47 милиони долари денес), според Националниот архив. Изградбата траеше повеќе од две години. Бродот беше долг 270 метри и висок над 28 метри. Тежеше неверојатни 42.000 тони.
Титаник го започна своето патување во Саутемптон, Англија, од каде се упати кон Шербур, Франција, а потоа и Квинстаун, град во Ирска кој денес го носи името Коб, според музејот Титаник во Белфаст. Оттаму на 10 април се упатил кон Њујорк. Бродот можел да прими 3.320 патници и членови на екипажот, но на тоа патување превезувал само 2.240, според податоците на Националната океанска и атмосферска администрација. Патниците доаѓаа од сите сфери на животот, вклучително и богати туристи и имигранти од работничката класа, германски и ирски, кои се упатија кон САД во потрага по американскиот сон.
Титаник беше дизајниран со акцент на удобноста, а не на брзината, но дали удобноста беше уште поважна од безбедноста? Титаник носеше некои од најбогатите луѓе во светот во тоа време и претставуваше огромен скок во светот на луксузните патувања. Условите во кабината од втора класа беа слични на првата класа на другите бродови, а патниците имаа на располагање спортски сали, базени, библиотеки и огромни ресторани.
Проблемите започнаа уште на почетокот на патувањето. Имаше серија незгоди и грешки. Смртните случаи на Титаник се бележат детално, но првите жртви на овој гигант биле работниците во бродоградилиштето. За време на изградбата, пред бродот воопшто да ја допре водата, животот го загубиле осум работници, покажуваат податоците на Државното географско друштво.
Во 11 часот навечер на 14 април 1912 година, бродот што пловел во близина на Титаник, СС Калифорнија, испратил порака до Титаник: „Застанавме, опкружени сме со мраз“. Сепак, капетанот на Титаник Едвард Смит и првиот офицер Вилијам Мардок не го послушаа ова предупредување и продолжија да брзаат напред со речиси максимална брзина.
Помеѓу вечерта на 14 април и утринските часови на 15 април 1912 година, само четири дена откако исплови, Титаник потона.
„Мраз, право напред“, извика Фредерик Флит, човекот кој прв ја забележа ледената смртна замка, непосредно пред 11:40 часот вечерта на 14 април. Флит преживеа и сведочеше како дел од истрагата за потонувањето.
Тој беше еден од стражарите, заедно со Реџиналд Ли, а Титаник удри во сантата за време на неговата смена. Беше потешко од вообичаено да се забележи закана таа вечер, бидејќи морето беше неверојатно мирно: без бранови, на стражарите им е тешко да забележат цврсти предмети во водата.
Во обид да ја избегнат сантата до која брзо се приближуваа, бродот нагло се сврте налево. Сантата го изгреба бродот по целата должина од десната страна. Мразот се пробил низ трупот на бродот, а водата почнала да навлегува со голема брзина.
Два часа и четириесет минути по ударот, бродот лежеше во делови на дното на Атлантикот.
Шест од вкупно 16 прегради почнаа да се полнат со вода по судирот. Ова било доволно за бродот да почне да тоне, по што водата ги зафатила преградите и почнала да ги полни деловите над нив. Современите проценки велат дека бродот можел да стигне на копно со четири оштетени прегради, вели Британика.
Сепак, шест оштетени прегради ја запечатија судбината на Титаник - тој ја загуби способноста да плови, без оглед на тоа колку добро е изграден.
Сепак, биле потребни речиси три часа за бродот целосно да потоне. Кога главниот инженер на бродот слушнал дека шест прегради се оштетени, тој предвиде дека бродот ќе потоне за час, час и половина, вели експертот за Титаник, Паркс Стивенсон.
Во 1998 година, научниците од Националниот институт за стандарди и технологија открија дека трупот на бродот претрпел неколку помали оштетувања, наместо една голема како што првично се веруваше. Лошиот квалитет на железото што се користи за нитните што го држеле трупот заедно можеби придонел за потонувањето. На ниски температури, железото со толку слаб квалитет станува кршливо, што може да придонесе за неговото кршење при удар со мраз.
Додека лакот на бродот се наполнил со вода и полека тонел, крмата се издигнала од водата, што создавало огромен притисок во средината. Во еден момент, бродот се скршил, а лакот силно се удрил назад во океанот.
Титаник целосно потона во 2:20 часот на 15 април.
На Титаник имало само 16 чамци за спасување, како и четири чамци што се склопуваат. Тие можеа да примат само третина од вкупниот број патници доколку бродот беше целосно полн, велат од Институтот за машински инженери. Бидејќи капацитетот не бил целосно исполнет, чамците можеле да примат половина од патниците на бродот. Иако ова може да изгледа неоправдано според денешните стандарди, Титаник всушност имал повеќе чамци за спасување отколку што се барало со законот во тоа време. По катастрофата, беа донесени нови закони за да се спречи вакво нешто да се повтори, а бродовите мораа да бидат опремени со повеќе чамци за спасување.
Сите преживеани биле спасени од бродот Капратија, кој го добил сигналот на Титаник и веднаш се упатил кон локацијата на бродот. Сепак, тој пристигна дури во четири часот наутро.
Некои од патниците биле познати личности од тоа време, вклучувајќи го и Џон Џејкоб Астор IV, еден од најбогатите луѓе во светот во тоа време. На бродот биле и Ајда и Исидор Штраус, сопственици на познатата продавница Macy’s. Се разбира, тука беше и „непотонливата“ Моли Браун, членка на високото општество која стана позната кога го натера екипажот да го опслужува чамецот за спасување да се врати назад и да бара преживеани. Потонувањето го преживеала и Моли Браун.
Астор немал толку среќа: не ја сфатил сериозно информацијата дека бродот тоне, а подоцна не можел да стигне до чамецот за спасување поради правилото за приоритет на жените и децата. Неговата бремена сопруга преживеала. Од вкупниот број спасени луѓе од катастрофата, спасени се 70 отсто жени и деца, но само 20 отсто мажи, покажа студијата на Универзитетот во Упсала во Шведска. Ајда Штраус најпрво се качила на чамецот, но подоцна се вратила кај својот сопруг, велејќи му „Каде одиш ти, одам и јас“, според податоците на британскиот национален архив. Сопружниците умреле заедно. Тој имаше 67 години, а таа 63.
Потонатиот брод Титаник беше пронајден на 1 септември 1985 година. Во заедничката мисија на океанографската институција Вудс Хол и Францускиот Национален институт за науки за океанот, истражувачките тимови го намалија радиусот каде што веруваа дека е потоната на околу 259 квадратни километри во средината на Атлантикот. Користејќи сонари на две подморници, тимовите ја следеа трагата на остатоците директно до трупот на бродот.
Во мај оваа година, научниците го завршија првото дигитално скенирање на Титаник, а пред неколку дена во близина на остатоците на легендарниот брод исчезна туристичка подморница. Потрагата по мистеријата за Титаник се чини ќе придонесе за смртниот биланс поврзан со „бродот што не може да потоне“.
